İdealize etmek ve haset

İnsan yavrusu, dayanılmaz anlam verilmez kaygılarının sınırlandırılmasına ve giderilmesine hayâti bir ihtiyaç duyar.

Başta bebek için bedensel olanla zihinsel olan ayrışmamıştır. Dolayısıyla karın açlığı ve ilişkisel temelli anne tarafından görülmeye ilişkin endişe benzer biçimlerde ,yani giderilmedikleri takdirde’ dehşet olarak deneyimlenir.

Bu dehşeti söndüren, sınırlandıran, gideren her nesne inanılmaz bir güzelliğe , muhteşem bir cömertliğe sahip olduğu sekliyle deneyimlenir.

Bu his o kadar güçlüdür ki bu kuvvetli iyilik bebek tarafından tolere edilemeyecek ve haset edilecektir. Bu muhteşem güzellik, iyilik , cömertlikle bezenen nesne tam bir idealizasyona uğrar. Bu bebeğin hayatta kalmasına yönelik ondan nefret etmesini engeller.